Iedereen weet het, Shakespeares "Hamlet" is een meesterwerk en het stuk werd dan ook al ontelbare keren opgevoerd; klassiek, modern, experimenteel. Er kan nog weinig aan toegevoegd worden. Alhoewel...
Regisseur Stef Lernous (Abattoir Fermé) bewijst dat De Prins van Denemarken nog een extra leven kan geschonken worden, en hij situeert het verhaal in een bruine, zij het eerder zwarte, kroeg. Met een Lernous vertaling, een dooreenhaspeling van de originele scènes, en het beperken tot de key personages krijgt de toeschouwer een sublieme Hamlet voorgeschoteld.
Begint de opvoering eerder Lernous' traditioneel, met personages en een decor dat al na 5 minuten doordrenkt is van rode wijn/bloed en vuiligheid; dan evolueert het gebeuren al snel tot een sprankelend en verrassend spektakel vol verrassingen met vele hoogtepunten. Onvergetelijk is alvast het onverwachte 'Love by the dashboard light', de smartlap die een nieuwe Hamlet-betekenis krijgt.
Heeft Lernous voor een schitterende aanpak gezorgd, dan is het acteurwerk eveneens van topniveau. De acteurs spelen de pannen van het dak: Kirsten Pieters als een overtuigend onevenwichtige Getrude; Chiel van Berkel zoals we hem kennen als Claudius; Hanne Timmermans als een sprankelende verliefde moderne Ophelia.
De bloemen gaan evenwel naar Tine Van den Wyngaert en Stefaan Degand. Tine speelt de rol van Laertes (Polonius) op een sublieme en voor haar weinig stereotype, verrassende moonwalking manier. Wie speelde nu weer een vrouw in de tijd van Shakespeare?
En tot slot Stefaan Degand als Hamlet. Hij geleek in niets op de Richard Burton of Laurence Olivier Hamlet, maar hij maakte van de prins een echte getormenteerde mens, een reine twijfelende nachtbraker die desondanks Shakespeare's verzen feilloos over de lippen kreeg, zowel luid fluisterend als het onrecht uitschreeuwend. Respect.
MD.
Reactie schrijven