Het Kasteel van Gaasbeek is een moeilijke lokatie om een geslaagde tentoonstelling te organiseren. Een expo is daar vaak een opgeplakte poster. Met de tentoonstelling "Divine Decadence" is dat evenwel niet het geval, integendeel. Het lijkt wel dat het slot de expo van curator Stef Lernous omarmt, opslorpt.
'Divine Decadence' is bovendien een zeer geslaagd (én gelaagd!) gebeuren, volledig in de traditie van Lernous' theatergezelschap Abattoir Fermé.
Ook al toont de tentoonstelling werk van toppers als Kees van Dongen, Berlinde De Bruyckere, Jan Fabre en Felicien Rops, de sterkte van de expo zit hem vooral in het geheel, het totaalbeeld van decadentie zoals Stef Lernous die zelf definieert: "een leegte vullen", en dat doet hij met brio. Aan alles werd gedacht, alle zintuigen aangesproken (schitterend gecomponeerde muziek van Pepijn Caudron), elk detail van het kasteel onder handen genomen (specifiek behangpapier) en butlers die hier en daar onverwacht opduiken.
Slagroom op de "voloptueuze taart" vind je op de zolder van het kasteel, waar je een schitterende selectie ontdekt van de werken van virtuoos Roberto Ferri. Je waant je in een expo van Italiaanse renaissance meesters, tot je iets dieper kijkt in de werken. Je voelt je krimpen.
Hartkloppingen, wat een ervaring. Decadentie kan dus ook een positieve invulling krijgen, geven, een goddelijke decadentie.
De expo toont alle aspecten, ook hoe diep onwezenlijk decadentie kan zijn. Hét bewijs hiervan vind je op het einde van de expositie: een klein onwezenlijk vogeltje onder een glazen stop op een bord, omringd door vork en mes. Wijlen president François Mitterand zou je er alles kunnen over vertellen: de ortolaan. Et alors?
Bedankt voor de ervaring Stef!
MD.
Reactie schrijven